Japonya’ya ayak bastığım o ilk anda hissettiğim şey hâlâ çok net: Sanki uzun zamandır aradığım bir dinginlik, bir düzen, bir zarafet beni karşılamaya gelmişti. Osaka’nın sokaklarında yürürken fark ettim ki burada hiçbir şey “tesadüfen” olmuyor. Her şey bir amaç, bir bilinç, bir özen taşıyor. Sıradan bir gün bile bir sanat gibi yaşanıyor.
Kalabalığın İçindeki Kusursuz Uyum
Tokyo’da sabahın ilk metrosuna bindiğimde, yüzlerce insanın hiçbir karmaşa yaratmadan akıp gidişini izlemek beni çok etkiledi. Kalabalık ama gürültüsüz, hızlı ama saygılı… Bu ülkede her adımın bir ritmi, her hareketin bir nezaketi var. Tapınakların sessizliğinde attığım adımlar ise içimde uzun zamandır duymadığım bir huzuru uyandırdı.
Duyguların Şekillendirdiği Bir Karakter
Japonya bana şunu öğretti: Karakter, sadece yaşadıklarımızdan değil; hissettiğimiz duyguların bütününden oluşuyor. Ve ben burada kendimi daha sabırlı, daha meraklı ve daha saygılı birine dönüşürken buldum. Çünkü Japonya insanın içini sessizce büyüten bir yer.
Bu ülkenin en büyüleyici yanı ise hem gelenekseli hem moderni aynı anda, hiç zorlanmadan taşıyabilmesi. Işıklı caddelerin birkaç adım ötesinde, yüzyıllık bir tapınağın huzuruna kavuşmak… Bu denge insana dünyayı aslında ne kadar az bildiğini hatırlatıyor.
Seyahatin Özgürlüğü ve Kendine Tutulan Ayna
Seyahat etmek bana hep özgürlük hissi vermiştir ama Japonya’da bunu daha derin yaşadım. Burada gezmek sadece yeni yerler görmek değil; kendine ayna tutmak, büyümek ve bakış açını genişletmek demek. Farklı kültürlerin içinde dolaşırken kendimi ne kadar şanslı hissettiğimi her defasında yeniden anladım.
Japonya’nın Fısıldadığı En Büyük Ders: Sakinliğin Gücü
“Japonya gezinden ne öğrendin?” derseniz… Sanırım en çok sakinliğin gücünü öğrendim. Japonya’da her şey öyle düzenli, öyle nazik ve öyle bilinçli ki… insan ister istemez kendi içindeki telaşı fark ediyor. Metroda kimsenin kimseye değmeden ilerlemesini izlerken şunu düşündüm: “Ben niye bu kadar acele ediyorum?”
Tapınaklarda yürürken duyduğum o derin sessizlik ise bana bambaşka bir gerçek öğretti:
Huzur, dışarıdan gelmiyor; içerideki karmaşa yavaşladığında kendiliğinden ortaya çıkıyor. Japonya’da sabırsızlığımın bana neler kaybettirdiğini fark ettim. Çünkü burada her şey bir ritimle, bir incelikle akıyor.
Dünyayı Farklı Gözlerle Görmeyi Öğreten Bir Yolculuk
O akışa uyumlandığında, hayatın aslında ne kadar yumuşak olabileceğini görüyorsun. En önemlisi ise her kültürün dünyayı başka bir gözle gördüğünü, bizim bildiklerimizin “tek doğru” olmadığını öğrendim. Japonya, bana bakış açımı büyütmenin ne kadar büyük bir lütuf olduğunu hatırlattı.
Bu yolculuk bana şunu net biçimde gösterdi: İnsanı geliştiren asıl şey gezerken hissettiği her küçük duygu. Ve Japonya’da hissettiklerim; beni biraz daha sabırlı, biraz daha anlayışlı, biraz daha ‘ben’ yaptı.
